Donderdag 23 september j.l. is Tim Kuik op de Universiteit aanwezig geweest voor een lezing over internet en auteursrecht/privacy. Daarnaast hebben wij een artikel gelezen van Kembrew McLeod dat aansluit bij dit onderwerp. Kuik werkt voor stichting Brein en had het in zijn lezing vooral over de rechten die auteurs hebben en hoe stichting Brein probeert deze rechten te handhaven.Ook zegt hij dat de auteursrechtbescherming de creativiteit van mensen stimuleert. In het artikel ging het vooral over het feit dat het auteursrecht uit 1909 niet met zijn tijd mee is gegroeid en dat dit voor vervelende situaties kan leiden op het internet en daarbuiten. Het zou hierdoor de creativiteit van mensen beperken. Hier zien we dus een verschil in visie tussen Kuik en Mcleod. Natuurlijk valt er voor beide standpunten iets te zeggen. Wanneer mensen alleen nog liedjes, films et cetera illegaal (en dus zonder te betalen) downloaden krijgen de makers niet voldoende geld meer om rond te komen. Een logisch gevolg hiervan is dat er minder geld beschikbaar wordt gesteld voor artiesten, waardoor dezen hun creativiteit niet meer kunnen uiten. Of houden we vast aan een (te) oud business model? Als we het namelijk van de andere kant bekijken zorgt de brede beschikbaarheid van de creaties van artiesten voor een stimulering van de creativiteit onder andere burgers. Maar door de auteurswet zoals hij nu nog wordt gehandhaafd wordt de creativiteit van burgers juist geremd. Het mixen van bijvoorbeeld twee liedjes met auteursrechtelijk beschermde content is strafbaar. Iemand die dus een heel nieuw nummer mixt, maar gebruik maakt van bestaande content is in dit geval strafbaar. Hier kan hard tegen opgetreden worden, zelfs al heeft de mix niet veel meer te maken met de twee originele liedjes en brengt deze geen schade aan de oorspronkelijke auteurs. Stichting Brein probeert hier ook tegen op te treden, door bijvoorbeeld links naar deze auteursschendende content van het internet te halen.
Dit is echter een ‘mega klus’ gezien iedereen tegenwoordig een of meerdere weblog(s) kan hebben. Daardoor kan de verwijderde link zo weer op een of meerdere sites gezet worden. Als ik kritisch naar dit systeem kijk, denk ik dat het de markt niet aan kan. Er zijn te veel mensen die zich tegen dit systeem keren en die al eerder verwijderde links toch weer op het internet plaatsen. Natuurlijk kan Brein deze links dan ook weer weghalen, maar volgens mij is dit vechten tegen de boeikaai. Het lijkt erop dat burgers verder zijn dan het systeem waardoor deze niet meer goed te handhaven valt. Zelfs bij grote sites als ‘The Pirate Bay’ lijkt dit systeem die optimaal te werken. Er is tijdenlang een rechtzaak geweest tegen deze site die talloze auteursrechtschendende content op de site heeft staan, en nog is de site niet voor 100 procent verbannen. Ook zegt Kuik dat Brein niet achter individuele burgers aan gaat die illegaal downloaden. Maar juist deze (groeiende) groep overtreders lijken mij een bedreiging voor het bestaande business model dat gebruikt wordt in bijvoorbeeld de muziekindustrie. Wanneer consumenten geen consumenten meer worden, maar alleen nog illegaal gaan downloaden, en dus niets voor de content betalen, is er een groot deel van het inkomen van de organisaties en artiesten weg. In Frankrijk is onlangs het ‘three strikes you’re out’ systeem gelanceerd waarbij mensen die illegaal dingen van internet downloaden na drie keer van het net worden verbannen. Je krijgt dus eerst twee keer een officiële waarschuwing, en bij de derde keer volgt er pas een sanctie. Hierdoor wordt de individuele burger dus op zijn gedrag aangesproken en gestraft. Maar stichting Brein is niet voor dit systeem in Nederland. Op dit punt is er een overeenkomst tussen stichting Brein en McLeod. McLeod claimt namelijk dat onze cultuur al steeds meer wordt afgeschermd en dat mensen minder vrij worden in hun doen en laten. Bij het invoeren van een systeem als het ‘three strikes you’re out’ worden burgers dus heel erg in de gaten gehouden en dit gaat ten koste van de democratie in het land. McLeod stelt juist dat we er voor moeten zorgen dat we verdere privatisering die creativiteit belemmeren en de gratis uitwisselingen van ideeën moeten handhaven. Deze zijn namelijk essentieel voor het voortbestaan van de democratie.[1] Hoewel er dus vooral verschillen lijken te zijn tussen beide mannen blijkt er ook een overeenstemming te zijn.
Tot slot vind ik dat voor beide visies iets te zeggen valt. De maker heeft recht op erkenning van zijn werk, maar aan de andere kant zorgt de (gratis) toegang tot deze content wel voor meer vrijheid in creativiteit. Ook vinden artiesten het vaak niet eens bezwaarlijk dat hun werk opnieuw wordt gebruikt omdat de link tussen het nieuwe werk en de maker van het origineel in de meeste gevallen gewoon nog gelegd kan worden.
[1] K.McLeod, Confessions of an intellectual (Property): Danger Mouse, Mickey Mouse, Sonny Bono, and My Long and Winding Path as a Copyright Acitivist-Academic’, Popular Music and Society, Vol. 28 No. 1 February 2005 p 92.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten